İlkokul 5. sınıftaydım. Çok yakın bir arkadaşımın aynı zamanda komşuyduk, annesi ölmüştü. Çok kısa bir zaman sonra da benim anneannem. Anneannem dediğime bakmayın anne yarınsını 2 ile çarp, 1 çıkar, 5 ekle. Öyle annem gibi. Benim için anne ölmesiyle aynı derecede bir acı. Başka ölüm de bilmiyorum. hayatımda karşılaştığım en büyük en acı deneyim bu. Zaten ölümden öte de başka bir acı deneyim olmuyor sanırım insanın hayatında 12 yaşında öğrendim bunu.
Aradan biraz zaman geçti. Bir gün okul dönüşü üzerimizde önlükler onlara gittik. Kış vakti her yer kapalı, kimse de yok evde. İçeriye bir girdik iki serçe uçuyor evin içinde. İlk önce çok korktuk bir şey yapamadık bağırarak kaçıştık ani çıkan bir şeyin korkusuyla. Sonra serçe olduklarını anlayınca bakakaldık öyle. Bir de değil iki serçe evde oraya buraya çarparak uçuyor. Bakındık etrafa acaba nereden girmişler hiç bir ipucu yok, her yer kapalı. Gaipten gelen iki kuş.
Sonra biz birden birbirimize baktık mutlulukla. Ben camları açacaktım uçsunlar diye dışarıya. Arkadaşım bana bakıp dur açma biraz daha kalsınlar dedi. Birbirimize sarılıp ele ele tutuşup güldük. Biraz daha izledik sonra bütün pencereleri açtık. Şimdi gözlerim doluyor hatırlayınca ama o zaman bir mutlu olmuştuk.
Yorumlar
Yorum Gönder